  Kat en Splinter :
kinderen van het
verdronken land
Niemand weet hoe Kat en Splinter er uit zagen. De twee hebben nooit bestaan. In het verdronken land rond Sluis woonden nog maar weinig mensen. Toch is het vrijwel zeker dat daar ook kinderen bij waren.
Rob heeft lang gezocht voordat hij oude schilderijen tegenkwam, met meisjes die leken op het beeld dat hij van Kat had.
Op de foto rechts zie je het meisje dat nog het meest lijkt op de Kat in Robs hoofd 
Weinig bewaard
Helaas is er in de archieven niet veel bewaard over het leven van gewone mensen in en rond Sluis. De onzekere situatie waarin Kat en Splinter verkeerden was echter niet bijzonder. Armoede, honger, ziekte, oorlogen, geweld en dood bepaalden het leven van veel mensen.
Afbeeldingen uit die tijd laten vaak een vertekend beeld zien. Kunstenaars schilderden vooral vrolijkheid en gezelligheid  en rijkdom en overwinningen. Die schilderijen konden ze ten minste verkopen. Niemand wilde afbeeldingen van ellende en arme sloebers – op een enkele uitzondering na.
Over kinderen is bijna helemaal niets opgeschreven. Het lijkt soms wel of er geen kinderen bestonden in die tijd. Ze telden nauwelijks mee. Kindersterfte kwam vaak voor. Men beschouwde dat als een onafwendbaar noodlot. Pas als het een kind lukte een jaar of tien te worden was hij of zij gezond genoeg om te overleven.
Een eigen paard, waar Kat soms van droomt , was voor de meeste mensen een onbereikbaar verlangen.
  Omdat we over de opvoeding van kinderen in die tijd weinig weten, hebben we in ons land twee elkaar bestrijdende groepen historici, die compleet verschillende meningen hebben.
Zwarte legende
Aanhangers van de zogenaamde 'zwarte legende' zijn ervan overtuigd dat de kindertijd voor veel kinderen een regelrechte ramp was.
Uitbuiting, slaag, mishandeling, verwaarlozing en kinderarbeid waren hun lot. Slechts een enkeling kon terugzien op een gelukkige en onbezorgde jeugd.
Witte legende
De andere groep, wat ongelukkig aangeduid als aanhangers van de 'witte legende', vertelt een heel ander verhaal. In het verleden waren zorg en liefde helemaal niet uitzonderlijk. Ouders gaven wel degelijk om hun kinderen, ook al toonden ze dat op andere manieren dan vandaag gebruikelijk is.
 Wie gelijk heeft zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. Het zou best eens zo kunnen zijn dat beide groepen allebei een beetje gelijk hebben.
En: als je wieg in een deftig huis in Amsterdam stond had je vast een andere jeugd, dan wanneer je in het verdronken land rond Sluis in leven moest zien te blijven...
Al jong volwassen
In het algemeen kun je wel zeggen dat kinderen al snel werden gezien als jonge volwassenen. Ze werden bijvoorbeeld meegenomen naar executies . Mensen hielden niet van watjes.
Kinderen moesten al vrij jong gaan werken, en verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf. Dat zie je terug in de zelfstandige manier waarop Kat en Splinter zich in leven houden, nadat hun vader is verdwenen en hun moeder is gestorven.
Meer plaatjes
Hierbij vind je nog meer plaatjes van meisjes en jongens uit die tijd (soms van iets later). Samen vormen ze de complete beelden van Kat en Splinter, die Rob in zijn hoofd had toen hij Piratenzoon schreef. Klik erop om ze groter te zien.
|
Wil je meer weten? Bestudeer zelf de 